Geliefd.1/15/2019 Ze zeggen dat je eerste liefde je het meeste bij blijft. Bij de meesten eindigt die niet zo rooskleurig, want ja - hij eindigt. Over één ding ben ik het in ieder geval eens: ik zal mijn eerste liefde nooit kunnen haten. Misschien is hij in die rij van liefdes wel een van de good guys. Ik kan niet zeggen dat hij mij niet gekwetst heeft, hij heeft mijn hart gebroken. Of toch voor zover een hart breekt bij een 13-jarig meisje. Maar niets van die pijn had mij kunnen voorbereiden op wat nog komen zou. Ze zeggen dat je voor altijd van je eerste liefde blijft houden en ik kan ze geen ongelijk geven. Ik geef nog steeds om die jongen, maar niet zoals het is geweest. Mijn tweede liefde lag anders. Een schreeuw om aandacht na een lange periode van denken dat ik het niet waard was om geliefd te zijn. Ik hield niet van hem, niet echt, maar dat wist ik toen nog niet. Want ik wist niet hoe liefde hoorde te voelen. Het is klassiek: de populaire jongen van twee jaar ouder met wat te veel testosteron ik zijn lichaam. Mijn ideale val. Maar als 14-jarige was ik nog niet klaar voor hem, en als 15-jarige nog steeds niet. Misschien jammer, want slecht was hij niet voor mij. Maar ik liet geen traan om hem. Mijn derde liefde was misschien de ergste. Op een kritiek punt in mijn leven, te kritiek voor zulke jongens. Dit was de jongen waar ik halsoverkop verliefd op werd - in de diepste betekenis van het woord. Als de manipulator die hij was bespeelde hij me, wond me in zijn web van leugens. Zijn ware ik kwam pas boven toen ik volledig was ingewikkeld, geen ontsnapping meer mogelijk. Ik weet dat hij op zijn eigen manier van me gehouden heeft. Maar ook al was hij ruim een jaar ouder, volwassen genoeg was hij niet voor mijn zware en zelfdestructieve gedachtegang. Mijn kritieke mentale toestand was te veel voor een jongen zo zorgeloos en vrij. Hij wist niet wat te doen met me, dus hij hield me daar maar gevangen terwijl hij een feestmaal startte bij een ander. Dit was de jongen die me blind maakte, maar ook de jongen die mijn ogen opende. Nooit opnieuw zou ik zo behandeld worden. Mijn vierde liefde was te goed voor me. Zo puur was hij, zonder leugens of complicaties. Alles wat hij wou was goed zijn voor mij. Hij zag een diep beschadigd meisje dat gered moest worden. Dus deed hij alles in zijn macht om mijn bagage voor me te dragen. Misschien had hij onderschat hoe gebroken ik was. Misschien had het kunnen werken als we elkaar ontmoet hadden op een beter moment in mijn leven. Maar ik brak zijn hart, gooide het aan stukken om mezelf te redden. En nog steeds vraag ik me af of hij daar ooit van is hersteld. Hij verdiende de chaos niet die rond me heen hing. Mijn vijfde liefde kwam onverwachts. Eraan terugdenken doet nog steeds pijn. Hij besloot zich in mijn leven te gooien, ook al wist hij dat hij niet goed was voor me. Hij was de typische bad boy: niet goed voor niemand maar voornamelijk niet voor zichzelf. Hij was het onheil dat ik had moeten zien aankomen maar (bewust?) besloot te negeren. En ik was voor hem wie mijn vierde liefde voor mij was: te goed voor hem. Ik wou zijn wonden helen en zijn tranen drogen, hem laten zien dat hij meer waard was dan de pijn die hij voelde. Maar hij gebruikte me, gooide me opzij en vond zijn toevlucht in drank, drugs, geweld en negativiteit. Hield hij ook van mij? Of hield hij van de manier waarop ik hem deed voelen? Hield hij van de manier waarop ik mezelf bloot gaf voor hem? Vroeg ik er zelf om? Het maakt niet meer uit. Ik heb zijn liefde niet meer nodig. Want toen kwam mijn zesde liefde. Hij is de liefde die je stilaan voelt groeien binnen jezelf. De liefde die je een goed gevoel geeft. De liefde waarvan je niet zeker weet wat hij inhoudt. Maar wanneer je hem de kans geeft te ontwikkelen, weet je gewoon dat het juist zit. Hij is mijn favoriete soort liefde, ook al bestaat hij soms uit tranen en pijn. Hij is geen gemakkelijke liefde, maar hij is een liefde die het waard is om voor te vechten. Hij is een liefde waarbij de één niet 'te goed' is voor de ander. Hij is een liefde met evenwicht. Hij is een liefde met toekomst. Hij is de liefde die ik nodig had. En nu ben ik 19. Na 8 jaar vol liefdes in verschillende betekenissen van het woord, vind ik mijn belangrijkste liefde. Mijn zevende liefde. De liefde waar ik al sinds mijn 11de voor vecht. De liefde die ik iedereen toewens. De liefde voor mezelf. Ik heb een lange en moeilijke weg achter de rug, een weg die nog niet ten einde is. Maar als ik me omdraai en terug kijk, door al die jaren en liefdes heen, besef ik hoe erg ik gegroeid ben. Van een jong meisje, snakkend naar het gevoel van geliefd zijn naar mijn 19-jarige ik, nu. Nog steeds gebroken en vol gebreken, maar met liefde voor mezelf. En als het erop aankomt is dat de enige liefde die er echt toe doet. Want wie anders raapt je bij elkaar om 3 uur ‘s nachts wanneer je hart in stukken door elkaar ligt? Iedereen is het waard om van zichzelf te houden. Omarm jezelf. {ivdb.}
0 Reacties
AuteurSoms schrijf ik mijn gedachten neer. Archieven |